Jazz & Beyond Deluxe – Maja Ratkje & Poing… (NL)

Kwadratuur:

Niet alle vrouwen komen van Venus

1 februari 2012
Vooruit, Gent
Door Koen Van Meel | Toegevoegd op 3 februari 2012

Twee dagen voor Jazz & Beyond Deluxe, editie februari 2012, had in Vooruit We Strike Back plaats, een dag waarop geprobeerd werd om “meer nuance te brengen” in de hele heisa rond de nationale staking van maandag 30 januari. Het eerste concert van woensdag leek wonderwel in de lijn te liggen van de deze actie. De Noorse zangeres Maja Ratkje en haar landgenoten van het instrumentale trio Poing brachten hun na jarenlang uitproberen, goed vormgegeven programma van politiek gekleurde muziek: van het volkslied van de DDR tot stukken uit de ‘Dreigroschenoper’ van Kurt Weill en Berthold Brecht.

Van deze samenwerking verscheen vorig jaar het album ‘Wach Auf!’ en de kwaliteit die op deze release te horen is, werd overtuigend vertaald naar het podium van Vooruit. In tegenstelling tot de rommelige, ironisch en vaak klungelige bindteksten (waarbij de muzikanten elkaar om de haverklap onderbraken, bijstuurden en becommentarieerden) bleef de muziek gespaard van sympathieke, maar ook wel erg gemakkelijke gebaren.

De muzikanten van Poing hebben een achtergrond in de hedendaagse muziek en de technische beheersing die ze daaraan overgehouden hebben, stelde hen in staat bewust en vrij met het vaak elementaire songmateriaal om te gaan. De knappe arrangementen bleven niet hangen in volkse meezingbaarheid, maar dwaalden af naar meer experimentele regionen, waarbij accordeon, bas en sax vaak een individuele rol toebedeeld kregen. In de begeleiding van ‘Vom Ertrunkenen Mädchen’ was te horen hoe klank belangrijker werd dan ritme of melodie en de verkorte, maar heel accuraat gespeelde versie van ‘Youkali Tango’ (zonder de stem van Ratkje) liet horen dat Rolf-Erik Nystrøm,
Frode Haltli en Håkon Thelin niet gekomen waren voor de gemakkelijke antwoorden.

Voor het overgrote deel van het programma kregen de muzikanten van Poing het gezelschap van Maja Ratkje. De elektronica liet ze, op een klein radiofonisch experimentje na, in de kast en ze liet zich vooral opmerken als vocaliste. Het was indrukwekkend om horen welke verschillende gedaantes er uit deze frêle dame tevoorschijn kwamen. Nu eens was ze operazangeres, dan weer kwam ze recht uit een groezelig cabaret gekropen of klonk ze als een sirene, zoals in het verstilde en bloedmooie ‘Mining For Gold’ dat ze, net als op cd, bracht in duet met de spokende bas van Håkon Thelin. Gebekt met een megafoon (‘Solidaritätslied’) werd ze een stakingsleidster die recht van de barricaden geplukt was, maar het was naar het einde van het optreden toe dat Ratkje pas echt zwaar uithaalde. De vocale effecten die ze in ‘Die Seeräuberjenny’ uit haar strot perste hadden niet misstaan in het straffere werk van Diamanda Galás en in ‘Der Song von Mandeley’ sloeg ze ritmisch aan het improviseren, alsof ze haar vocale inbreng met een sampler in stukken hakte, bewerkte en terug aan elkaar plakte. (…)

Scroll to Top